Κολύμπησε από νησί σε νησί. Από τον Πειραιά μέχρι τον Πόρο. Στόχος του, να αφυπνίσει τις συνειδήσεις για τα παιδιά που πολεμάνε με τον καρκίνο…
Γράφει ο Μπάμπης Κανατσίδης, φωτογραφίες Γιάννης Λαζάρου –
Τον Ιούλιο του 2015, ο Σπύρος Ροής, διέσχισε κολυμπώντας τον Ευβοϊκό. Τότε ξεκίνησε να επεξεργάζεται την ιδέα: «Φίλε θα διασχίσω τον Σαρωνικό. Θα βουτήξω από τον Πειραιά και θα πάω κολυμπώντας μέχρι το σπίτι μου, στον Πόρο», εκμυστηρεύτηκε πρώτα στον Τάσο, τον άνθρωπο που τον βοηθάει στα παράτολμα κολυμβητικά του εγχειρήματα. Οι δυο τους θυμίζουν το δίδυμο Δον Κιχώτη- Σάντσο Πάντσα, χωρίς τον χλευασμό και το καταστροφικό φινάλε που επιφύλασσε ο Θερβάντες στους ήρωες του.
Στην νέα του περιπέτεια όμως, ο ήρωας μας, δεν θα πολεμούσε με ανεμόμυλους. Θα επιχειρούσε έναν άθλο, χωρίς προηγούμενο. Έναν διάπλου από νησί σε νησί του Σαρωνικού, που άλλοτε θα θύμιζε ιεραποστολή και άλλοτε μικρή οδύσσεια.
Ο στόχος: 80χλμ κολύμπι για τα παιδιά που πολεμούν τον καρκίνο. Για τα παιδιά του Σύλλογου «ΠΙΣΤΗ».
Το συζήτησε με την οικογένεια του και το είπε στην Κατερίνα, την ποριώτισσα επιχειρηματία του Odyssey(!), που τον στηρίζει σε κάθε του προσπάθεια.
Ο προγραμματισμός του άθλου, ξεκίνησε τον Γενάρη.
Σιγά – σιγά δημιουργήθηκε ένας πυρήνας ανθρώπων από εθελοντές, μέλη της οικογένειας του και φορείς. Με την Κατερίνα στον συντονισμό, η προσπάθεια ήταν… καταδικασμένη να πετύχει…
Ο Δημήτρης, ο πρόεδρος του επαγγελματικού συλλόγου Πόρου, ανέλαβε να συντονίσει τους επαγγελματικούς φορείς του Σαρωνικού και να δημιουργήσει μια αλυσίδα από συνδέσμους, σε κάθε νησί του Σαρωνικού. Εκείνοι με τη σειρά τους, οργάνωσαν τα πάντα στην εντέλεια. Την υποδοχή και την ζεστή φιλοξενία του Σπύρου και των εθελοντών υποστήριξης.
Δύο εβδομάδες πριν από το εγχείρημα, σχηματίστηκε και η ομάδα υποστήριξης του κολυμβητή: Ο Ανδρέας, ο καπετάνιος του «Ηλιάτορα» της Greek Sails. Η φωνή του πάθους και της στήριξης. Εκείνος που του φώναζε «σκάσε και κολύμπα»…
Ο Βαγγέλης, ο έτερος καπετάνιος της ομάδας. Άνθρωπος χαμηλών τόνων με θετική ενέργεια. Εκείνος ήταν ο οικογενειακός κρίκος στο ταξίδι του Σπύρου. Φυσικά από τον διάπλου, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Τάσος. Το «δεξί χέρι» του Σπύρου και βοηθός όλων μας. Τέλος, η αφεντιά μου. Με τα… ταχυδρομικά περιστέρια μου: Μια κάμερα, ένα κινητό και ένα tablet…
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Ο Σπύρος το πρωί της 31ης Μαΐου κολύμπησε 17χλμ από το Κερατσίνι, ως την Σαλαμίνα. Την επόμενη μέρα διένυσε απόσταση 18χλμ από τη Σαλαμίνα μέχρι την Αίγινα. Την τρίτη μέρα, 8χλμ από την Αίγινα στο Αγκίστρι. Στις 3 Ιουνίου, ο Σπύρος κολύμπησε 10χλμ από το Αγκίστρι στον Άγιο Γεώργιο Μεθάνων και από εκεί , την επόμενη μέρα, άλλα 12χλμ, μέχρι το λιμάνι των Μεθάνων. Το τελευταίο κομμάτι του κολυμβητικού μαραθωνίου πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 5 Ιουνίου, από το Λιμάνι των Μεθάνων, στην γενέτειρά του, τον Πόρο. Μια απόσταση των 13χλμ.
Από την πρώτη στιγμή, ο κόσμος στήριξε τον Σπύρο, με μηνύματα από το Facebook. Κάθε απόγευμα, του διαβάζαμε τα μηνύματα και εκείνος φούσκωνε από αυτοπεποίθηση. Ένα μήνυμα μιας φίλης, γραμμένο με γκρίκλις, έγινε αναπόφευκτα, το σύνθημα του ταξιδιού: “Kaliora koutagio”[sic].
Προφανώς η φίλη, του ευχόταν «καλή ώρα, κουράγιο»… Εμείς τελικά, δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στο αυτολεξεί μήνυμα της…
Μέσα από αυτά τα μηνύματα, συνειδητοποιήσαμε πως ο Σπύρος δεν είχε δίπλα του μοναχά τον αρχικό πυρήνα ανθρώπων. Είχε ολόκληρο τον Αργοσαρωνικό!
Η στήριξη στην προσπάθεια του, είχε αποκτήσει πλέον μια δυναμική, σε σχήμα ανάποδης πυραμίδας. Μέρα με την ημέρα μεγάλωνε.
Από το Κερατσίνι αναχώρησε, έχοντας δέκα ανθρώπους γύρω του. Στη Σαλαμίνα τον περίμενε μια ζεστή αγκαλιά από τον Κώστα, τον πρόεδρο των επαγγελματιών του νησιού και δυο- τρεις φίλους.
Στην Αίγινα, η υποδοχή ήταν πραγματικά συγκινητική. Δεκάδες άνθρωποι, η δημοτική αρχή, η επαγγελματική ένωση με τον πρόεδρο Γιώργο και οι μαθητές του ολοήμερου δημοτικού σχολείου, αγκάλιασαν τον κολυμβητή σαν να ήταν δικό τους παιδί.
Νιώσαμε περιτριγυρισμένοι από φίλους. Δίπλα μας και το SM με την Σίλα και τον Γιάννη να τρέχουν για εμάς. Εκείνο το βράδυ στην Αίγινα, ο Ανδρέας διαπίστωσε ότι την πρώτη Κυριακή του Ιουνίου- την ημέρα δηλαδή που θα φτάναμε στον Πόρο- γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα επιζώντων από τον καρκίνο. Ο Σπύρος συγκινήθηκε όταν το άκουσε: «Σώπα ρε! Λες και το είχαμε σχεδιάσει».
Στο Αγκίστρι, μας περίμεναν οι αρχές του νησιού κι ένας παλιός μας συμμαθητής. Ο Μιχάλης, ο πρόεδρος της επαγγελματικής ένωσης του νησιού, που μαζί με την όμορφη παρέα του, μας έκαναν να ερωτευτούμε το καταπράσινο νησί τους και αισθανθήκαμε σαν το σπίτι μας. Στο Αγκίστρι, ο Σπύρος δάκρυσε, όταν τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, προσέφεραν στην «ΠΙΣΤΗ» τα χρήματα που μάζευαν όλο τον χειμώνα στον κουμπαρά τους. Τα δύο βράδια που περάσαμε στο Αγκίστρι, θα τα θυμόμαστε με νοσταλγία.
Στον Άγιο Γεώργιο και στη Λουτρόπολη Μεθάνων η υποδοχή στον κολυμβητή ήταν εξίσου θερμή. Στην χερσόνησο, ο πρόεδρος των επαγγελματιών, ο Τάκης, μερίμνησε για την φιλοξενία μας. Στο παραθαλάσσιο χωριό, ένας ηλικιωμένος και γεμάτος ζωή άνθρωπος, ο κυρ Χρήστος, έγραψε ένα όμορφο ποίημα για τον Σπύρο, από το οποίο παραθέτω μοναχά ένα τετράστιχο : «Ένα παιδί ποριώτικο, με σύνεση και γνώση. Τους τόπους του Σαρωνικού θέλησε να ενώσει. Καλώς μας ήρθες γείτονα, ακούραστος κεφάτος. Σε μέρη που τα ξέχασαν εφοπλιστές και κράτος».
Στα Μέθανα μας περίμενε κόσμος. Είχε έρθει η οικογένεια του Σπύρου και φίλοι μας από τον Πόρο. Μας υποδέχτηκε ο δήμαρχος Τροιζηνίας – Μεθάνων.
Στον Πόρο, ο ποριώτικος λαός περίμενε τον Σπύρο, το δικό του παιδί, σαν ήρωα. Ο δήμαρχος του Πόρου, του απένειμε τιμητική πλακέτα, με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Η οικογένεια του, συγκινημένοι και περήφανοι, τον έπνιξαν στα φιλιά. Στη γεμάτη από κόσμο παραλία του Πόρου, η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή. Σε μια γωνιά της πλατείας, είχε στηθεί ένα ιατρικό συνεργείο αποτελούμενο από μια μικροβιολόγο και έναν αιματολόγο. Συγκέντρωναν δείγματα από εθελοντές δότες μυελού των οστών. 28 άνθρωποι έδωσαν δείγμα. Ανάμεσα τους ο Σπύρος, ο Ανδρέας και ο Τάσος. Σε έναν πάγκο, ένας μικρός γυάλινος κουμπαράς γέμιζε με χρήματα για την προσπάθεια της «ΠΙΣΤΗΣ».
Ο κόσμος ήθελε να φωτογραφηθεί με τον Σπύρο. «Όχι και ήρωας ρε φίλε. Υπερβολές» μου ψιθύρισε στο αυτί. «Μην το ψάχνεις. Με αυτό που έκανες ορίζεσαι ως ήρωας, ακόμη κι από το Wikipedia» του απάντησα. Αργότερα του έστειλα με μήνυμα τον ορισμό του wikipedia: «Ως ήρωας στη μυθολογική παράδοση αλλά και ως σύγχρονο κοινωνικό αρχέτυπο εννοείται κάποιος άνδρας ή γυναίκα (ηρωίδα), που μπορεί να εμφανίζεται παραδοσιακά ως πρωταγωνιστής ενός μύθου, ενός θρύλου ή έπους και που κατέχει ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει ο μέσος άνθρωπος. Αυτές οι ικανότητες τον βοηθούν να εκτελέσει ασυνήθιστες και παράτολμες αγαθοεργές πράξεις (ηρωική πράξη) για τις οποίες γίνεται γνωστός . Αυτές οι δυνάμεις δεν είναι μόνον σωματικές αλλά και διανοητικές ή ψυχικές».
Φυσικά, αυτό που καθιερώνει κάποιον ως ήρωα στην λαϊκή συνείδηση, δεν υπαγορεύεται ούτε από τοWikipedia, ούτε από κάποιον δημοσιογράφο. Κατακτιέται μέσα από το αλάνθαστο συλλογικό ένστικτο.
Αυτό το λαϊκό ένστικτο, ήρθε να επιβεβαιώσει ο Σπύρος με τις δυο κουβέντες που είπε στους εκατοντάδες ποριώτες που τον υποδέχτηκαν: «Όλο αυτό που έγινε αυτές τις μέρες, δεν έχει καμία σημασία μπροστά σε όλο αυτό που παλεύουμε να αφυπνίσουμε. Αυτό δεν έχει να κάνει με έμενα. Έχει να κάνει με τα παιδιά που καθημερινά παλεύουνε και με τους γονείς που στέκονται δίπλα τους. Έτσι πρέπει να σταθούμε, με όποιον τρόπο μπορούμε και εμείς δίπλα τους. Ας θυμηθούμε ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Γιατί το ξεχάσαμε αυτό…»
Σχετικά με Babis Kanatsidis
Σχετικά Άρθρα
Νοεμβρίου 6, 2014
0 Comment
Νοεμβρίου 9, 2014
0 Comment
Ιουνίου 4, 2014
0 Comment
Νοεμβρίου 24, 2014
0 Comment