“Διαβολογέφυρο” ο νεραϊδότοπος…

Τόσο κοντά και τόσο μακριά είναι το Διαβολογέφυρο στην Τροιζήνα. Τόσο κοντά, γιατί σε μικρή απόσταση από τον Πόρο και τον Γαλατά βρίσκεται ένας τέτοιος παράδεισος. Τόσο μακριά γιατί όταν σκαρφαλώνεις τους βράχους και τους καταρράκτες του, νομίζεις πως στην καλύτερη περίπτωση θα δεις νεράιδες ή και τον Πάνα να σου χαμογελά σαρδόνια από ψηλά καθώς σου παίζει φλογέρα.

Το Διαβολογέφυρο, είναι ένα φαράγγι βγαλμένο από τα παραμύθια. Ένας ναραϊδότοπος. Μια μοναδική εμπειρία που μπορεί να την ζήσει ο καθένας από εμάς αρκεί να έχει όρεξη για περιπέτεια.

Η περιπέτεια ξεκινάει αρκετά νωρίς. Ο δρόμος από την Τροιζήνα είναι δύσβατος, γεμάτος στροφές και μικρά χαντάκια, από τα νερά της βροχής του χειμώνα. Μέσα από τους ελαιώνες και τις αρχαιότητες, καταλήγεις σε ένα μικρό φυσικό «παρκινγκ». Εκεί αφήνεις το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι και συνεχίζεις την περιπέτεια με τα πόδια.
Ακλουθώντας το μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια, φτάνεις στη μικρή γέφυρα, που προστατεύεται από τα σκίντα και τα κλαδιά από τα θεόρατα πλατάνια. Αυτό είναι το «Διαβολογέφυρο».
Στο γεφύρι, κοντοστέκεσαι να βρεις τις πατημασιές του …Πάνα…
Πάνω στις πέτρες του γεφυριού, υπάρχουν ακόμη τα ίχνη από πατημασιές κατσίκας. Πατημασιές του …διαβόλου… Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ονομάστηκε έτσι.
Μια άλλη εκδοχή αναφέρεται στην σελίδα www.koutouzis.gr. Ο θρύλος λοιπόν αναφέρει ότι επί Τουρκοκρατίας, ο πασάς της περιοχής διέταξε φημισμένο πρωτομάστορα να κατασκευάσει γέφυρα σε μια πολύ απόκρημνη τοποθεσία, στο μεγάλο ποτάμι του Δαμαλά, το Χρυσορρόα, αλλιώς θα τούπερνε το κεφάλι.

Η δυσκολία βρισκόταν στο γεγονός ότι στο σημείο εκείνο οι δυο βράχοι που θα μπορούσε να στηριχτεί η γέφυρα, ήταν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.

Ο γεφυροποιός προσπάθησε δυο φορές να στηρίξει την γέφυρα, αλλά δεν το κατόρθωσε. Ενώ ετοιμαζόταν για την τρίτη προσπάθεια -αν αποτύγχανε θα αποκεφαλιζόταν- εμφανίστηκε ο Διάβολος , ο οποίος του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει με αντάλλαγμα την ψυχή του.

Ο γεφυροποιός δέχτηκε, και τότε σε μια νύχτα, ο μαυροφόρος κατασκεύασε τη γέφυρα, αφού έφερε πιο κοντά τους βράχους. Το ίδιο βράδυ δώρισε στον πρωτομάστορα ένα πιθάρι χρυσά φλουριά. Ο γεφυροποιός έγινε πάμπλουτος, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τα πλούτη του πέρα από έξι χρόνια.

Μια μέρα ενώ διέσχιζε τη γέφυρα, για να επισκεφθεί το σημείο που είχε κρυμμένο το θησαυρό του, σηκώθηκε άγριος άνεμος , τον πήρε και τον εξαφάνισε. Την ίδια στιγμή κεραυνός έκαψε το σπίτι και την οικογένεια του κολασμένου. Έτσι η γέφυρα αυτή ονομάστηκε «διαβολογέφυρο».
Περνώντας πάνω από το γεφύρι, ακολουθείς το μονοπάτι αριστερά και συνεχίζεις μέχρι να βρεις ένα ξέφωτο.
Από εκείνο το σημείο διαλέγεις την κατεύθυνση που θα ακολουθήσεις για να γνωρίσεις τον μαγικό κόσμο του φαραγγιού.

Όποια κατεύθυνση, όμως κι αν ακολουθήσεις, η μαγεία είναι η ίδια, σε ένα τοπίο που συνεχώς εναλλάσσεται. Μικρές λίμνες με παγωμένο πεντακάθαρο νερό. Κατάρατες να κυλούν σε λεία βράχια. Καβούρια, πεταλούδες και πολύχρωμα έντομα.
Όσο για την αναρρίχηση. Θέλει λίγο προσοχή σε ορισμένα σημεία. Όπου υπάρχει δυσκολία, ένα μαγικό χέρι έχει τοποθετήσει χοντρά σχοινιά και ξύλα, που λύνουν τους γρίφους της αναρρίχησης.
Το Διαβολογέφυρο παραμένει ακόμη, ευτυχώς, καθαρό. Και αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όσους πάρουν την απόφαση να το επισκεφθούν.
Σεβαστείτε το υπέροχο αυτό δώρο της φύσης της Τροιζηνίας και αφήστε το καθαρό, όπως το βρήκατε.